شاعری از جنس شهریار

چوپانی و شهریار چون یک روحند

از درد زمانه هر دو دل مجروحند

شاید بسیاری از شما مخاطبان عزیز و همشهریان گرامی چه در سطح شهر صالحیه و چه در سطح شهرستان بهارستان کمتر با نام و لقب جناب استاد قدرت چوپانی متخلص به مشعل آشنایی داشته باشید. استاد چوپانی علیرغم توفیقات و استعدادهای ذاتی بسیار خویش و با وجود انتشار دیوان اشعار آن هم در سالیان بسیار دور هنوز برای بسیاری از مردم شهر و همچنین کشورمان ناشناخته است.شاید هم قصور از خود ماست.

متاسفانه ما یاد گرفته ایم پس از رحلت و فوت اشخاص به تجلیل و یادواره ی اشخاص با اهمیت بپردازیم.امروز در همین نزدیکی ما و در آستانه ی سالروز  بزرگداشت شهریار سرزمینمان شهریاری بسیار گمنام اما همچون بسیاری از شعرای اعصار مختلف تاریخ کشورمان شیرین سخن و مستعد زندگی می کند اما دریغ از کمترین بهره یا استفاده ای از ایشان.

در دبستان ها و مدارس مختلف کشورمان در ساعات مطالعه ی کتب فارسی و دروس اشعار متاسفانه جای شعرای معاصرمان بسیار خالی است که این دانش آموزان در همان سنسین نوجوانی از نزدیک یک شاعر ببینند تا شاید استعدادهایشان که قرار است در زمینه ی شعر و ادبیات در همان سنین شکوفا شود به دانشگاه و غیره موکول نگردد.

از شاهکارهای استاد چوپانی می توانم به شعر «آقا گلمه..» ایشان اشاره داشته باشم که هم کنون فایل صوتی کامل این شعر که توسط استاد چوپانی اجرا شده در پایگاه اشعار ایشان به آدرسwww.chupani.blogfa.comموجود می باشد.

قطعه شعر زیر از جمله ی اشعار استاد چوپانی (مشعل) می باشد:

گل بی عطر و بو از خار بدتر

دل بی عشق از احجار بدتر

بهار بی شکوفای گلستان

بود از فصل دی صدبار بدتر

گهی سئیر چمن رفتن مصیبت

صفا گاه از جفای دار بدتر

گهی درمان هزاران بدتر از درد

تن سالم گه از بیمار بدتر

گهی خوبی شروع زشتکاریست

محبت گاه از آزار بدتر

گهی سجاده عین صحنه سازیست

گهی تسبیح از زنار بدتر

گهی جنت به یک رکعت نماز است

گهی آب وضو از نار بدتر

گهی منبر ستون عرش داور

گهی از تخته ی الوار بدتر

خدا در خلوت دل هم جلیس است

ریائی مومن از کفار بدتر

به قول مرشد شیراز ، سعدی

بشر گاهی ز کلب هار بدتر

عطوفت با پلنگ تیز دندان

حشم را از دم قدار بدتر

ز «چوپانی» سوال از مهر شد؛گفت:

رفیق نیمه رو از مار بدتر...

  ...اى خداوند، اینک با ماه رمضان وداع مى‏کنیم، همانند وداع با عزیزى که فراقش بر ما گران است و رفتنش ما را غمگین و گرفتار وحشت تنهایى کند، عزیزى که او را بر ما پیمانى است که باید نگه‏داریم و حرمتى که باید رعایت کنیم و حقى که باید ادا نماییم. پس، اکنون مى‏گوییم:

بدرود اى بزرگ‏ترین ماه خداوند و اى عید اولیاى خدا.

بدرود اى گرامى‏ترین اوقاتى که ما را مصاحب و یار بودى، اى بهترین ماه در همه روزها و ساعتها.

بدرود اى ماه دست یافتن به آرزوها، اى ماه سرشار از اعمال شایسته بندگان خداوند.

بدرود اى یار و قرینى که چون باشى، قدرت بس جلیل است و چون رخت بر بندى، فراقت رنج افزا شود. اى مایه امید ما که دوریت براى ما بس دردناک است.

بدرود اى همدم ما که چون بیایى، شادمانى و آرامش بر دل ما آرى و چون بروى، رفتنت وحشت خیز است و تألم افزاى.

بدرود اى همسایه‏اى که تا با ما بودى، دلهاى ما را رقت بود و گناهان ما را نقصان.

 بدرود اى یاریگر ما که در برابر شیطان یاریمان دادى و اى مصاحبى که راههاى نیکى و فضیلت را پیش پاى ما هموار ساختى.

 بدرود که آزاد شدگان از عذاب خداوند، در تو چه بسیارند، و چه نیکبخت است آن که حرمت تو نگه داشت.

بدرود که چه بسا گناهان که از نامه عمل ما زدودى و چه بسا عیبها که پوشیده داشتى.

بدورد که درنگ تو براى گنهکاران چه به درازا کشید و هیبت تو در دل مؤمنان چه بسیار بود.

بدرود اى ماهى که هیچ ماه دیگر را توان همسرى با تو نیست.

بدرود اى ماهى که تا تو بودى، امن و سلامت بود.

بدرود اى آن که نه در مصاحبت تو کراهت بود و نه در معاشرتت ناپسندى.

 بدرود که سرشار از برکات بر ما در آمدى و ما را از آلودگى‏هاى گناه شست و شو دادى.

بدرود که به هنگام وداع از تو نه غبارى به دل داریم و نه از روزه‏ات ملالتى در خاطر.

 بدرود که هنوز فرا نرسیده از آمدنت شادمان بودیم و هنوز رخت بر نبسته از رفتنت اندوهناک.

 بدرود که چه بدیها که با آمدنت از ما دور شد و چه خیرات که ما را نصیب آمد.

 بدرود تو را و آن شب قدر تو را که از هزار ماه بهتر است.

بدرود که دیروز که در میان ما بودى آزمند ماندنت بودیم و فردا که از میان ما خواهى رفت آتش اشتیاق در دل ما شعله خواهد کشید.

 بدرود تو را و آن فضل و کرم تو را که اینک از آن محروم مانده‏ایم. و بر آن برکات که پیش از این ما را داده بودى و اینک از کفش داده‏ایم.

بار خدایا، ما آشناى این ماهیم، ماهى که ما را بدان شرف و منزلت دادى و به برکت نعمت و احسان خویش روزه داشتنش را توفیق دادى، در حالى که مردمان شقى قدرش را نشناختند و شور بختى خویش را از فضیلتش محروم ماندند.

 اى خداوند، تو بودى که ما را برگزیدى و به شناخت این ماه توفیق عنایت کردى و به سنت آن راه نمودى. تو بودى که ما را توفیق روزه داشتن و نمازگزاردن ارزانى داشتى، هر چند ما قصور ورزیدیم و اندکى از بسیار به جاى آوردیم...

دلم تنگ است و دلتنگ اند دلتنگان و دل ریشان

شب قدر است، لبخندی بزن، مولای درویشان!

شب قدر است لبخندی بزن تا عید فطر من

تبسم عیدی من باد، بادا عیدی ایشان